Building prototypes and experiences
Vorige week donderdag was het zo ver: de zuil die we gemaakt hebben voor het evenement in Terheijden, moest boven in de kerktoren worden geplaatst.
Het Traais Energie Collectief (TEC) organiseerde een evenement in het dorp: een speurtocht in het kader van energie. Om het eindpunt van de speurtocht te bereiken, moeten kinderen de hele oude kerktoren beklimmen. Een nogal gammel uitziende, maar honderden jaren oude en dus best stevige wenteltrap leidt minstens honderd treden omhoog naar een zoldertje. Dat is nog lang niet het hoogste punt van de toren. Op dat zoldertje staat een zuil met een scherm. Als je op de knop drukt, begint een filmpje te spelen dat je vertelt dat je het einde hebt bereikt.
Afgelopen donderdag moesten wij die zuil dus diezelfde wenteltrap op sjouwen en installeren. Geen probleem, doen we even. Kosmo had het te druk, dus ik had aangeboden te gaan. Aangezien programmeren niet mijn expertise is, wilde Vesa wel mee voor het geval er iets niet goed zou gaan. Dan kon hij het oplossen. Morten, die het programmeerwerk gedaan had, kon niet mee omdat hij ’s avonds met de boot mee moest, en die (letterlijk) niet wilde missen.
Dus wij naar Terheijden. Leo deed de kerk voor ons open en leidde de weg. Henrike was er ook. Leo en Vesa sjouwden de zuil de trap op. Boven aangekomen, enigszins buiten adem, zetten we de zuil op zijn plek, stekker er in en hij deed het! Even later konden we op de knop drukken om het filmpje te laten starten. En hij deed het niet! Niet ongebruikelijk bij een prototype, maar wel lastig.
Dus eerst gecontroleerd of er een draadje of iets was losgegaan bij het transport in auto of op de rug. Maar nee, dat zag er goed uit. Kosmo gebeld, fotootjes gestuurd. Niemand kon iets vinden dat fout zat.
Dan de software maar controleren. Morten gebeld, alle voor de hand liggende dingen gecontroleerd. Niets te vinden. Kosmo gevraagd… Matthias gevraagd… En de tijd ging maar door…
Intussen moest Henrike ervandoor omdat ze ’s avonds met haar kinderen de vierdaagse zou gaan lopen en ze van tevoren nog moesten eten. Leo kon niet weg; als goed beheerder kon hij ons niet alleen laten op dat zoldertje. Ik vond het niet erg; hij wist vreselijk veel over Terheijden, de oorsprong, de rijkdom die eeuwen geleden te danken was aan het zout dat met de brakke rivier de Mark meekwam en gewonnen kon worden uit de turf. Een kilo zout was toen een huis waard! Daarom kon dat kleine dorpje dan ook al in veertienhonderd-en-nog-wat een eigen kerk bouwen. Hij gaf me ook een rondleiding over het schip van de kerk. Gelukkig kon je niet helemaal naar beneden kijken vanaf het houten bruggetje dat over het schip liep.
Enfin, tweeënhalf uur later…
Morten had het probleem opgelost: de software draaide bij ons voor een klein stukje op internet. In de toren waren we niet met internet verbonden, dus dat stukje draaide niet. Toen we dat eenmaal wisten, was de opluchting heel groot, en het probleem was snel verholpen.
Morten blij dat hij inderdaad niet was meegegaan, want hij had beslist zijn boot gemist. Vesa kwam te laat voor zijn afspraak ’s avonds… En ik, ach, ik had een leuke middag gehad!
